A jeśli wojna nowa, a jeśli się zasmucę
jak dziecko zapłakane w różaniec swój powrócę.
Będę go brać na ręce jak włosów ciemne sploty,
gdzie blask się świec zaplątał jak żuczek szczerozłoty,
gdzie sny z krzyżykiem srebrnym i łzy i śpiew poranny,
zerwanych moc przyrzeczeń i żal wciąż nieustanny,
modlitwy za rodziców, za kolegów, prośby wieczne,
i jakieś umartwienia zabawne, niedorzeczne...
A jeśli wojna nowa, a jeśli niepokoje...
O rzewne, o tajemne paciorki moje,
to na nich troski moje, radości ukochania,
i cały żar modlitwy późnego powołania.
I na nich pamięć dni tych, gdy późnym sennym latem
biegliśmy z podchorążym płonącym Mariensztatem,
a potem w noce długie na jezdni pod gwiazdami,
chwytałem was ukradkiem drżącymi wciąż palcami.
Do Twoich snów się tulę, do Twoich snów się łaszę,
na tych dziesiątkach licząc sierpniowe złudy nasze.
Kto wezwał? Kto przywołał? Skąd sny co tu przygnały?
Przed własną tajemnicą przyklękam taki mały...
O siódmej przy kolacji, przy modlitw chłodnym dźwięku,
o jaką burzę wspomnień przeważasz w swoim ręku.
Bo jeśli wojna nowa, a jeśli niepokoje,
o rzewne, o tajemne paciorki czarne moje.                   ks. Jan Twardowski

Nikt nie biegł do Ciebie z lekarstwem po schodach
lampy nie przymrużono żeby nie raziła
nikt nie widział jak ręka Twa od łokcia blednie
pies nie płakał serdecznie że pani umiera
nawet anioł zaniechał nadymania trąby
to dobrze bo śmierć przecież za dużo upraszcza
a ponadto zbyt ludzka zła i niedyskretna
nikt nie przymknął Twych oczu
 nie zasłonił twarzy
ani w bramie nie szeptał rozebranym głosem
o tym co za głośno słyszy się w milczeniu
Pan uchronił do końca i zdrową zostawił
tylko kiedy pukano
Ciebie nie było
nie śmierć ale miłość całą Cię zabrała
jeśli miłość jest prawdą
 to ciała nie widać
 
dzień był taki jak zawsze powietrze dzwoniło
pszczołami co wychodzą rano na pogodę
tylko ta sama cisza to straszne milczenie
to puste miejsce przy kubku na stole
choćby się razem z ciałem opuszczało ziemię.       ks. Jan Twardowski

Doktor Faust z dramatu Goethego mówi w pewnym momencie: „Ach, dwie dusze mieszkają w mej piersi, jedna od drugiej chce się oderwać...”. W tych słowach wyraża wspólne nam wszystkim doświadczenie wewnętrznego rozdwojenia, rozdarcia pomiędzy sprzecznymi z sobą pragnieniami i dążeniami. My, ludzie, potrafimy przecież jednocześnie wątpić i wierzyć, popadać w rozpacz i żywić nadzieję, nienawidzić i kochać, płakać i śmiać się, być grzesznymi i świętymi. Dzisiaj mogę być czarującym dżentelmenem, a jutro zwyczajnym chamem. Dzisiaj ani myślę powiedzieć przepraszam, a jutro na kolanach poproszę o przebaczenie... Ale czy czynię zło, czy dobro, za każdym razem jestem tym samym człowiekiem. Zawsze jestem jednocześnie złym chwastem i dobrym nasieniem. My, ludzie, stale doświadczamy siebie jako pełnych sprzeczności. Jezus mówi dziś do każdego z nas :  „Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15,16). Bóg wybrał nas nie dlatego, że my jesteśmy dobrzy, lecz dlatego, że On jest dobry. Mimo wewnętrznego rozdarcia i sprzeczności, którymi jesteśmy dogłębnie naznaczeni, możemy wydać trwałe owoce.

Pan Jezus jest dla nas, jak ta studnia Jakuba, źródłem początku. I to tylko On potrafi zaspokoić i ugasić naprawdę wszystkie nasze pragnienia, co pewnie jakoś sami instynktownie wyczuwamy. Mimo tego zostawiamy, czasem nawet zapominamy o źródle naszego początku, i tak, jak oni, zaspokojenia, ugaszenia naszych pragnień szukamy w „źródłach” i „studniach”, „Egiptach”, „Babilonach” i „Asyriach” współczesności po których zawsze będziemy dalej pragnąć... bo niespokojne jest serce nasze dopóki nie spocznie w Bogu.Czego pragniesz?
Kto jest twoim pragnieniem?

Kiedy wydaje ci się, że jesteś już u kresu wytrzymałości duchowej, mów sobie – wytrzymam jeszcze ten jeden dzień i proś Boga, aby obronił cię przed twoim przeciwnikiem. Gdy wyobraźnia atakowana przez wyolbrzymianie wszystkiego (zwłaszcza czasu cierpienia), przeciwdziałamy temu zawężając w głowie nasze problemy do tego jednego dnia. Pilnuj, aby robić to, co powinieneś (modlitwa, wierność Bogu, łączenie swojego cierpienia z cierpieniem Jezusa) i nie nakręcaj sam wyobraźni, poszerzając swojej uwagi do wszystkich rzeczy, które są trudne i cię atakują. Dzięki pilnowaniu jednego dnia, doskonale przeciwdziałasz atakom, bo odbierasz przeciwnikowi poligon do działania, skupiając się, aby tu i teraz dobrze przeżyć te trudne chwile. Spełnia się wtedy Ewangelia „A Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie”? (Łk 18, 7)

Bóg i mamona, to dwie siły, które potrafią zawładnąć ludzkim sercem. Pan Bóg czyni to delikatnie i zawsze z szacunkiem dla naszej wolności. Jeśli zawładnie sercem, to tylko przez miłość. Bóg jest Miłością. Mamona odwrotnie. Tu nie ma delikatności, tu liczy się prawo rynku i ekonomia. Tam, gdzie chodzi o pieniądze nie ma miejsca na sentymenty.
- Kto jest Panem mojego serca, każdego dnia i każdej decyzji?

Ukrycie się i pozornie całkowita nieobecność Boga zawsze były ciężarem             i próbą dla wierzących. Psalmista pyta się z bólem: „Gdzie jest twój Bóg?” (Ps 42, 4. 11). Wiele innych rzeczy dominuje na scenie życia. Ludzie i kontakty z nimi, siły natury, choroby, wydarzenia historyczne itd. wkraczają zdecydowanie w nasze życie i chcą nad nami zapanować. Wobec tych sił i mocy, tak dobitnie dostrzegalnych. Bóg jawi się jako ktoś daleki i słaby. Grozi nam znużenie: nasz związek z Bogiem zaczyna być coraz słabszy, ma coraz mniej widoczny wpływ na nasze życie. Istnieje niebezpieczeństwo, że odsuniemy zadanie, jakie On nam powierzył, i będziemy postępować nieodpowiedzialnie, wedle naszych kaprysów. Jezus za pomocą przypowieści chce nam uświadomić to niebezpieczeństwo, a jednocześnie powiedzieć, co Bóg da tym, którzy czuwają  i są wierni.

W trakcie pobytu na pustyni, Jezus jest kuszony przez szatana. Zło obiecuje „złote góry”, wolność, postęp i stawia warunek: chce by oddać mu pokłon. Nie chodzi tu o bicie głową o ziemię, ale o zgodę na uwikłanie się w zło, przesiąknięcie złem, a co jeszcze gorsze poniesienie zła innym, obiecując im „diabła warte szczęście”. Zobacz, że zło może nas dopaść w każdej sytuacji, nawet będąc wśród aniołów, modląc się. Przyszło nawet do Jezusa. Pamiętajmy jednak – ze złem się nie dyskutuje, nie wchodzi się w żaden dialog.

  "nadano mu imię Jezus, wskazane przez anioła, zanim   się dziecko poczęło." (Łk 2, 21)  Nazwij ten rok, czasem Boga, niech On zwycięża w twym życiu, przeprowadza przez ciemne doliny. Daj się ponieść na skrzydłach anioła, bo przecież On obiecał że włos z głowy ci nie spadnie. W Bogu połóż swą nadzieję, a nie zawiedziesz się.

              Jezus Chrystus, ukazał nowy sposób władzy, dotąd nieznany. Nie do pogodzenia z władcami tego świata którzy niejednokrotnie uciskają narody.
Ten styl władzy nakazał również tym którzy sprawują najdelikatniejszą władzę nad duszami ludzkimi 
                 - WŁADZA KTÓRA JEST SŁUŻBĄ.

        "Jeśli nam - duchownym zdaję się że jesteśmy panami świata, to jesteśmy w wielkim błędzie i pogubiliśmy się w swoim kapłaństwie"                                         bp Rafał Markowski

     "Jezus wstał od wieczerzy, zdjął szatę, wziął płócienny ręcznik i przepasał się nim. Następnie wlał wodę do miednicy i zaczął obmywać uczniom nogi oraz wycierać je płóciennym ręcznikiem, którym był przepasany."   J 13, 4

 „Wartość ofiary ceni się nie według tego, co się poświęca Bogu, lecz co się sobie zostawia. Potwierdza to przykład ubogiej, ewangelicznej niewiasty, wrzucającej do skarbonki drobny pieniążek”

 Abp Z. Sz. Feliński

„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie na wieki” J 11, 25-26

"Odpowiedział im: Któż jest moją matką i którzy są braćmi?» I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką". Mk 3,34

15 sierpnia obchodzimy Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Upamiętnia ono moment „zaśnięcia” Matki Bożej oraz fakt, że została wzięta wraz z ciałem do nieba. Święto podkreśla szczególną pozycję Matki Chrystusa i Jej obecność w życiu Kościoła. W polskiej tradycji znane jest jako święto Matki Bożej Zielnej. (źródło: j. w.) święte wprawdzie nic nie wspomina o śmierci Najświętszej Marii Panny, lecz według dawnej tradycji przybyli na tę chwilę do Jerozolimy wszyscy apostołowie oprócz św. Tomasza”. Gdy stanęli u łoża Matki Bożej, zstąpił Chrystus Pan z aniołami, by zabrać duszę Swej Matki do szczęśliwości wiecznej. Następnie zanieśli apostołowie święte Zwłoki w uroczystej procesji wśród śpiewu psalmów do Ogrodu Oliwnego, gdzie Je pochowali. Gdy zaś po trzech dniach przybył św. Tomasz, aby zobaczyć śmiertelne szczątki Najświętszej Panienki, otworzyKsięgi święte mało nam mówią o ostatnich latach i śmierci Matki Bożej; starsi ojcowie Kościoła także nic o tym nie wspominają w swoich pismach. Uchodzi jednakże za rzecz pewną, że po śmierci Pana Jezusa spełnił św. Jan polecenie umierającego Mistrza i Najświętszą Panienkę wziął do siebie. Mieszkali więc najpierw w Jerozolimie, a gdy tam wybuchło prześladowanie chrześcijan, przenieśli się do Efezu, wreszcie nadeszła godzina powtórnego połączenia Matki z Synem. Gdy prześladowanie ustało, wróciła Matka Boża do Jerozolimy. Chciała być w pobliżu miejsc, gdzie Jej Syn cierpiał, umarł i zmartwychpowstał. W domu, w którym Chrystus Pan ustanowił Najświętszy Sakrament Ołtarza, oczekiwal i Wniebowzięcie, Peter P aul R ubens (1577 - 1640) ła Maria swego przejścia do wieczności, które nastąpiło prawdopodobnie w dwadzieścia cztery lata po śmierci Jej Syna. Nicefor Kalikst tak pisze o śmierci Matki Bożej: „Juvenalis, biskup Jerozolimy, i inni biskupi Palestyny, zebrani w roku 45 na soborze Chalcedońskim, przybyli na zaproszenie cesarza Marcjana do Konstantynopola. Tutaj cesarz zapytał się ich, czy ciało Matki Bożej spoczywa jeszcze w pierwotnym grobie w Palestynie, albowiem chciałby Je przenieść do nowego kościoła, zbudowanego ku czci Najświętszej Marii Panny. Na to odpowiedział Juvenalis: „Pismo li apostołowie grób, lecz stwierdzili, że był pusty, a woń rajska z niego się unosiła.” (Na podst. „Rok Boży w kulturze, zwyczaju, tradycji katolickiej Polski” Katowice, 1932). Dlatego od dawien dawna było w Kościele rozpowszechnione pobożne mniemanie, że Zbawiciel krótko po śmierci Matki Swej złączył Jej ciało z duszą i wprowadził do nieba, gdzie Ją ukoronowano na królową niebios. Kościół różnie to święto nazywa: „odpoczynek Marii”, „zaśnięcie”, „śmierć”, „dzień śmierci” i „wniebowzięcie”; ostatnia nazwa przyjęła się na stałe. Maria bowiem za szczególną łaską Bożą została z duszą i ciałem do nieba wzięta, podczas gdy Chrystus Pan o własnej mocy do nieba wstąpił. Wniebowzięcie wyróżnia Najświętszą Pannę Marię spośród wszystkich świętych. „I nic w tym dziwnego, skoro bowiem Jej zasługi najbogatsze, Jej boleści najcięższe, Jej godność, jako Bogarodzicy, najwyższa, Jej pokora, jako służebnicy Pańskiej, najgłębsza: słuszna również, by Jej nagroda w niebie była większa. (...) Jakoż wzięta z ciałem i duszą do nieba, odziana majestatem królewskim i wyniesiona ponad wszystkie stworzenia, tworzy Ona - jak mówi św. Dionizy - odrębną hierarchię, najwyższą spomiędzy wszystkich innych, a najpierwszą po Bogu, tak, że wyżej Niej tylko Bóg, niżej wszystko prócz Boga.

http://www.polskokatolicki.pl/RODZINA/Archiwum/pdf/2021/Rodzina_2021_08.pdf

Prace polegają na konsolidacji łuszczącej się warstwy malarskiej, która odspoiła się od podłoża oraz na odtworzeniu zmienionych i zdegradowanych kolorystycznie części malowidła. Zabytkowy kościół pw. Bożego Ciała jest późnogotycką budowlą z 1395 r. W XVI w. podczas walk z Krzyżakami budynek uległ spaleniu i został odbudowany.


https://www.radiomaryja.pl/multimedia/prace-konserwatorskie-plafonu-z-1709-r-autorstwa-krystiana-fry...

Tytuł Matki Bożej jako Królowej narodu polskiego sięga drugiej połowy XVI wieku. Grzegorz z Sambora, renesansowy poeta, nazywa Maryję Królową Polski i Polaków. Teologiczne uzasadnienie tytułu "Królowej" pojawi się w XVII wieku po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami i cudownej obronie Jasnej Góry, które przypisywano wstawiennictwu Maryi.
Wyrazicielem tego przekonania Polaków stał się król Jan Kazimierz, który 1 kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej obrał Maryję za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecił jej szczególnej obronie. W czasie podniesienia król zszedł z tronu, złożył berło i koronę, i padł na kolana przed wielkim ołtarzem. Zaczynając swoją modlitwę od słów: "Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico", ogłosił Matkę Bożą szczególną Patronką Królestwa Polskiego. Przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, zająć się losem ciemiężonych pańszczyzną chłopów i zaprowadzić w kraju sprawiedliwość społeczną. Po Mszy świętej, w czasie której król przyjął również Komunię świętą z rąk nuncjusza papieskiego, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie odśpiewano Litanię do Najświętszej Maryi Panny, a przedstawiciel papieża odśpiewał trzykroć, entuzjastycznie powtórzone przez wszystkich obecnych nowe wezwanie: "Królowo Korony Polskiej, módl się za nami".
Warto dodać, że Jan Kazimierz nie był pierwszym, który oddał swoje państwo w szczególną opiekę Bożej Matki. W roku 1512 gubernator hiszpański ogłosił Matkę Bożą szczególną Patronką Florydy. W roku 1638 król francuski, Ludwik XIII, osobiście i uroczyście ogłosił Matkę Bożą Wniebowziętą Patronką Francji, a Jej święto 15 sierpnia ustanowił świętem narodowym.
Choć ślubowanie Jana Kazimierza odbyło się przed obrazem Matki Bożej Łaskawej we Lwowie, to jednak szybko przyjęło się przekonanie, że najlepszym typem obrazu Królowej Polski jest obraz Pani Częstochowskiej. Koronacja obrazu papieskimi koronami 8 września 1717 roku ugruntowała przekonanie o królewskości Maryi. Była to pierwsza koronacja wizerunku Matki Bożej, która odbyła się poza Rzymem.

https://www.trojmiasto.pl/wiadomosci/Co-symbolizuje-napis-na-polskokatolickim-kosciele-Zapytalismy-a...